คนเราเกิดมาย่อมต้องมีอะไรที่ก้าวหน้าและแบบคนอื่นๆที่แบบดีๆเค้ามีกัน ไม่ใช่ความแตกแยกในครอบครัว...ในเมื่อครอบครัวไม่มีความสุขแล้วไปที่ไหนฉันว่าก็หาความสุขไม่ได้...เค้าเรียกได้ว่าครอบครัวตัวเองยังคิดทำลายเพราะหมดรักใช้ความคิดที่เลวร้ายใส่ร้ายให้ร้ายอีกฝ่ายเพื่อทีจะได้ไปตามใจตนเอง?
แบบนี้ก็มีและมันเคารพหรือยกตัวอย่างให้แนวทางคนที่เห็นแก่ตัว?
ถ้าเขาไปตรงนั้นและมีความสุข คนที่อยู่ต้องยอมรับกับสิ่งเกิดขึ้นให้ได้ว่ามันเป็นตามสันดานคนและไม่ได้มีจิตใจที่จะคบเพื่อจริงจังกะใครได้เราไม่ได้พาลโกรธแต่เกรียดเมื่อนึกการกระที่ให้ร้ายเพื่อที่ต้องการจะมีคนใหม่..
ฉันทุกข์ตรอมตรมทุกขนี้ไม่ใช่เพราะคาดหวังอาไรจากเขา ไม่เคยหวังจากเขาแต่ฉันคิดว่าเขาเจ้าเล่ห์
มากกว่า มันผ่านไปแล้วเหตุแบบค่าคนทางอ้อมโดยลืมคิดถึงความ
รักครั้งใด ทุกข์ใจ ทุกครั้งไป
หนีมิได้ เลยหรือ ความทุกข์ใจ
หรือเพราะเรา ทุ่มเทรัก ให้หมดใจ
ไม่เหลือไว้ ให้ตน สักนิดเลย
จึงได้ทุกข์ ทุกวัน มิอาจหนี
จำฤดี ต้องจมทุกข์ สุดละเลย
อยากนิ่งเฉย ไม่ทุกข์ใจ เหมือนอย่างเคย
เเต่ใจเอ๋ย ยากทำได้ ดั่งหวังเอย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น